Bu çalışmada, farklı kültürlerden ebeveynlerin "aile" ve "çocuk" metaforlarının incelenmesi amaçlanmıştır. Çalışma grubu Türkiye'den (n=40) ve Endonezya'dan (n=45) gönüllü ebeveynlerden oluşmuştur. Nitel araştırma desenindeki çalışmada katılımcılardan "Aile…gibidir. Çünkü…" ve "Çocuk…gibidir. Çünkü…" cümlelerini tamamlamaları istenmiştir. Verilerin analizinde kodlama, kategori oluşturma aşamaları izlenerek metafor kategorileri ve sayıları belirlenmiştir. Sonuç olarak "aile" metaforlarının Türk ebeveynlerde "birlik/beraberlik/ bütünlük, korunma/güven, yaşam kaynağı, psikolojik iyi olma, gelişim" ve Endonezyalı ebeveynlerde "korunma/güven, psikolojik iyi olma, birlik/beraberlik/bütünlük, en değerli şey, öğrenme ortamı, emek/çaba" şeklinde sıralandığı belirlenmiştir. "Çocuk" metaforlarının Türk ebeveynlerde "psikolojik iyi oluş, bakım ve koruma, eğitim, masumiyet/saflık, yatırım, anne-babanın parçası/ yansıması, sorumluluk" ve Endonezyalı ebeveynlerde "değerli varlık, eğitim, anne-babanın parçası/yansıması, bakım ve koruma, sorumluluk, yatırım, psikolojik iyi olma, öğretici" şeklinde sıralandığı belirlenmiştir. Her iki kültürde ortak olan "aile" metaforunun "ev/yuva, ağaç, bahçe" ve "çocuk" metaforunun "boş kâğıt" olduğu görülmüştür. Aile metaforları Türk kültüründe ağırlıklı olarak "ağaç", Endonezya kültüründe ise "ev/yuva" şeklinde ve çocuğa ilişkin metaforların Türk kültüründe çoğunlukla "mutluluk/sevinç" gibi duygusal, Endonezya kültüründe ise "mücevher, altın, inci, elmas" gibi değerli nesneler olduğu görülmüştür. Çocuk ve aileye ilişkin metaforların kültüre özgü değer, inanç ve aile yapısından etkilendiği ortaya konmuştur